Rozdział 2 cz 1 / Szeksziaki

ICamilla

Siedziałam sobie w pokoju spokojnie oglądając telewizję, aż tu nagle jakiś debil zaczął się dobijać do drzwi. Wstałam podeszłam do nich i tworzyłam je, a  za nimi stał jakiś blondynek. Fuuu... nienawidzę takich lalusiów, ubranych w czarne rureczki i t-shirt (czyt. tiszert ). Okazało się, że to jakiś mój sąsiad i w ogóle. Brr.. Na samą myśl, że mam koło takiego czegoś mieszkać to mnie ciary przechodzą.
- Mogę wejść ? - Powiedział tym swoim pseslodzonym slooootkim głosikiem. Taki słodki, że aż chce się go udusić.
- Ależ oczywiście ! - Wykrzyczałam z udawanym uśmiechem. Chyba się nabrał.
- Och, jakże to miłe z twojej strony ! - Wykrzyczał mi wprost do ucha. Co za debil !
- Tak wiem ! - Powiedziałam i nadepnęłam mu na stopę.
-Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaał ! - Syknął z bólu. Tak, mam ciężką nogę, ale co  z tego ?!
- Ojjj, zabolało dzieciaczka ? -  lSpytałam z udawaną troską.
- Taak - Powiedział chcą udawać małe dziecko. Coś mu nie wyszło

- Tam w kuchni w zamrażalce masz jakiś, lód czy coś tam... - odpowiedziałam bez namiętnie.
 - O jejuniu jakaś ty milutka... - i znów ten cholerny słodki przesłodzony głosik. Normalnie nic innego tylko udusić na miejscu takiego jełopa, który chyba nie był nigdy uczony zasad dobrego i kulturalnego zachowania. Nastawiłam ucho i nasłuchiwałam czy ten debil jest w kuchni. Usłyszałam tylko jak coś co spada na podłogę i jakiś pisk małej dziewczynki, stwierdziłam że blondynek tam przebywa i zapewne nie potrafi obsługiwać się lodówką, więc tym samym pewne było tak to, że lód spadł mu na nogę albo syrę jak kto woli. Zaczął wołać o pomoc, a że ja jestem trochę taka nie miła w stosunku do tych laluśowatych pedalików udawałam, że nic nie słyszę. Ale ile można ? Darł się w niebo głosy, jeszcze sąsiedzi pomyślą, że ja tu jakieś zwierzęta katuje.
 - Co sobie znowu mała dzidzia zrobiła ? - zapytałam tak jakby niby mnie to obchodziło i jak bym się o tego padalca troszczyła. Dopiero teraz weszłam do kuchni i to co tam zobaczyłam po prostu mnie zamurowało.
 - Co to ma być ?! - Wykrzyczałam. Po całej kuchni były rozsypane płatki róż. Na blacie leżał rozebrany blondas ( w bokserkach ). Koło niego leżał szampan i porozrzucane kostki lodu. 
- Noo, skarbie. Ile można czekać ? - Haha. No dobre. Skarbie, tak ? Ja już mu zaraz tu poskarbuje, że od razu odechce mu się życia. 
- przepraszam, możesz powtórzyć ? Chyba dobrze nie usłyszałam. Nazwałeś mnie "Skarbie" ?
- No oczywiście, a jak inaczej miałbym na ciebie mówić cukiereczku ? - Zapytał zbliżył się do mnie wziął na ręce i rzucił wprost na blat. Ześlizgnęłam się z niego i upadłam wprost na ryj. Podniosłam się, w międzyczasie wzięłam do ręki mój ukochany tasak, który dostałam od mojego najukochańszego wujaszka z Anglii. 
- chyba nie wiesz z kim masz do czynienia ! - wycedziłam przez zęby.
- Ja... Ja ... Ja też tak sądzę... - Mówił z przerażeniem, szybko się ubierając. Haha... W środku tarzałam się ze śmiechu, ale na zewnątrz nie okazywałam tego. Był już ubrany i miał wychodzić aż tu nagle do drzwi zapukała Fran. Lepszego momentu nie mogę wybrać ? Zapytała się czy jestem w domu, laluś odpowiedział że oczywiście jestem w domu i że zaprasza Francesce środka. A sam zmył się z mojego domu z prędkością światła. Gdy tylko Fran przekroczyła próg mojego mieszkania, zaczęła zadawać mi setki pytań. Nie lubię w niej tej ciekawości. 
- Kto to był ? Twój chłopak ? - O Boże ! Tak, jeśli byłby konkurs na najbardziej ciekawską osobe na świecie zapewne wygrałaby go Fran. Taak, bez dwóch zdań. 
 - Jakiś lalusiowaty nowy sąsiad - Odpowiedziałam i nawet na nie spojrzałam.
 - Aa, podoba ci się ? - Spytała. Ona jest jakaś nie kumata czy co ? Mówie że jest pedałem lalusiem i nie wiem kim jeszcze, a ona się mnie pyta czy on mi się podoba. To już jest naprawdę szczyt głupoty ! 
 - Czego nie zrozumiałaś w mojej poprzedniej wypowiedzi ? - Odpowiedziałam pytaniem na pytanie przy tym załamując ręce.
 - Ale on nie jest lalusiem ! Skąd taki pomysł ? - Lubię Francesce, ale teraz najchętniej rzuciłabym w nią tym tasakiem. Aaaa, no właśnie. Przecież ja mam nadal w ręce tasak. Nie Camilla ! Nie ! Wyrzuć tą myśl z głowy ! Bo jeszcze Marco się pogniewa. 
- Po prostu nie lubie gościa. Nie przypadł mi do gustu. Tylko tyle ci powiem - No barwo Cami ! W końcu jakaś sensowna odpowiedzieć. Francesca jak na zawołanie zamilkła. Nie no normalnie jakieś święto ! Włoszka się zamknęła ! Usiadła na kanapie, założyła nogę na nogę i dorwała pilota po czym zaczęła skakać po kanałach. Telewizji nie było nic ciekawego więc nacisnęła czerwony guzik na pilocie, to spowodowało wyłączenie się urządzenia. Wstała, poprawiła spódnice i udała się do kuchni.
 - Co tu się piiiip do piiip stało ? - No ! I to jest Francesca, którą pamiętam i kocham nad życie ( po przyjacielsku, żeby nie było że ja jestem jakąś lesbą ) Otworzyła lodówkę i wyjęła z niej salami i masło. Po czym skierowała się w strone blatu i z chlebownika wyjęła 4 kromki chleba. Z szuflady wyjęła nóż i delikatnie zaczęła rozsmarowywać masło po kromce. Potem położyła na jedną z połówek chleba 2 plasterki salami. Załączyła dwie połówki chleba z czego powstały dwie kromki. I je zjadła. Tak po prostu. Zjadła dwie kanapki. I nawet się nie podzieliła. Co za małpa ! Ja sobie to zapamiętam. Niech nie myśli że ujdzie jej to płazem. Oooo, co to, to nie ! Nie ma tak łatwo z Camillą Torres.
 - Dlaczego jesteś taka chamska. ?!? - wykrzyczałam jej prosto w twarz.
 - Coo ? Ale o co ci chodzi ?!? - Była zdziwiona zaistniałą sytuacją. W sumie, nie dziwię jej się. Ja też zapewne, byłabym tak samo rozkojarzona jak ona. _________________________________________________________________________________ 
Nie wiem czy uwieżycie ale pisałam to dziadostwo całe 2 tygodnie. Nie dość że krótkie to jeszcze gówniane. Ja naprawde bardzo was za to przepraszam że musicie to czytać. Podzielony na części bo jest strasznie krótkie i do dupy. Dowidzenia ¡ Pozdrawiam ! ;))